- świat deskami zabity
- = kąt deskami zabity медве́жий у́гол
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
świat — 1. Błagać, prosić na wszystko w świecie «usilnie, natarczywie prosić o coś» 2. Być komuś, stać się dla kogoś całym światem; przesłonić komuś (cały) świat «być, stać się jedynym przedmiotem czyichś zainteresowań, uczuć»: (...) Nie wie kiedy i… … Słownik frazeologiczny
świat — m IV, D. a, C. u, Ms. świecie; lm M. y 1. «kula ziemska, Ziemia jako miejsce bytowania człowieka wraz ze wszystkim, co na niej istnieje; warunki tego bytowania, życie na Ziemi z wszelkimi jego przejawami» Życie na świecie. Podróżować, wędrować po … Słownik języka polskiego
zabić — 1. Świat zabity deskami, pot. dechami; wieś, dziura zabita deskami, pot. dechami «miejsce bardzo odległe od głównych dróg, do którego nie dochodzą żadne wieści ze świata; zapadła dziura»: Świat tam głuchy, zabity deskami. Co pewien czas szukałem… … Słownik frazeologiczny
zabijać — 1. Świat zabity deskami, pot. dechami; wieś, dziura zabita deskami, pot. dechami «miejsce bardzo odległe od głównych dróg, do którego nie dochodzą żadne wieści ze świata; zapadła dziura»: Świat tam głuchy, zabity deskami. Co pewien czas szukałem… … Słownik frazeologiczny
zabić — dk Xa, zabićbiję, zabićbijesz, zabićbij, zabićbił, zabićbity zabijać ndk I, zabićam, zabićasz, zabićają, zabićaj, zabićał, zabićany 1. «pozbawić kogoś, coś życia w sposób gwałtowny, zadać komuś śmierć; uśmiercić, zamordować» Zabić kogoś… … Słownik języka polskiego
deska — 1. euf. Cztery deski «trumna» 2. Czytać, przeczytać coś od deski do deski «czytać, przeczytać coś od początku do końca»: Po ojcu przejąłem zwyczaj czytania regularnie, od deski do deski, „Wiadomości Literackich” (...). J. Przybora, Oko. 3.… … Słownik frazeologiczny
deska — ż III, CMs. deskasce; lm D. deskasek 1. «płat drewna użytkowego powstały przez szereg równoległych przepiłowań pnia wzdłuż osi podłużnej» Deski dębowe, sosnowe. Deski heblowane, surowe. Deski podłogowe. Deska do prasowania. Przepierzenie, ściana … Słownik języka polskiego
partykularz — m II, D. a; lm M. e, D. y ( ów) «miejscowość odcięta od ośrodków życia umysłowego; głucha prowincja, świat zabity deskami, zapadły kąt» To miasteczko to partykularz. ‹łac.› … Słownik języka polskiego